Yaklaşık üç haftadır hastayım...gitmediğim doktor içmediğim ilaç kalmadı...hala iyileşiceğime hergüne yeni bir şikayetle uyanıyorum...

ilaç içmelerim yüzünden vücudum erkenden iflas edecek diye korkmuyor değilim...evet aslında hastalık hastasıyım burnum aksa ilaç içerim olmadı sürerim vs vs..

Panik ataklarım son 2 yıldır ataga geçmiyordu yada eskisine nazaran çok şiddetli olmadığından dolayı unutmuştum nasıl bir şey olduğunu...ta ki o gün kalp krizi geçirdiğimi sanıp apar topar hastaneye kaldırıldığım ana kadar...

tansiyon 6 - 10 nabız cosmustu...herşeyime bakıp doktorlar ne olabilir diye yana yana sorular sorarken bana...

içlerinden biri bugün birşey oldumu? birşeye üzüldün mü? dedi...aslında o gün pek önemli birşey olmamıştı...hatta hiçbirşey olmamıştı...ama son dönemde hayatım 360 derece değişmişti...ve ben bu soruların ardından ağlama krizine girdim...

Canım o kadar çok acıyordu ki...sanki kalbime doğru şırıngalar batıyordu...ağlamaktan ne olduğunu bile anlatamıyordum...

Ben ölüyorum sanarken aslında panik ataklarım beni yalnız bırakmayıp canım bünyeme hoşgeldik diyorlarmış...depresyondaymışım haberim yokmuş...

sonra uyku ve yeme soruları başladı...evet gunlerdır ağzıma sigara dışında bırşey koymamış yataga uyumak için yatıp gözyaşları eşliğinde sabahlar oluyordu...

ilaç yazıp yolladılar...ilaç kullanmak istemiyordum evet...bu canımın acısını ilaçlar eşliğinde hafifletmeyi adil bulmuyordum...

önce reddettim fakat iyileşmek istediğimi anladığım an ilacıma kavustum...ilk 15gün şahaneydi...suratımda aptal bir gülümseme vardı daima...ve uyku hıc yoktu sürekli enerjiktim...

ilacı içiyorum oh gitti ataklar diye birşey yokmuş...gene var fakat o kadar sık değil.en azından kontrol diye birşey gelişti...

bugün ilacımın 4.kutusunu içiyorum...3ay süre verildi fakat şimdide bırakmaya korkuyorum...

İyi yanlarını sıralamak gerekirse, eskiden yapamadıklarımı yapıyorum yaşımın gerektirdiklerini yaşıyorum...

Sergilere gidiyorum,yazıyorum durmadan,çiziyorum yeniden,hayal gücümü kullanıyorum,film izliyorum,kitap okuyorum deli gibi...

Havanın erken kararmasından nefret ediyorum...Bir anda soğuyan havadan yağmurdan ruhum inanılmaz etkilendi...

odamda oturup kahvemi içerken yağan yagmur "keşke bir sevgilim olsaydı"dedirtti..

"sarılırdı bana sıcacık,saçlarımı okşardı,gözyaşlarımdan öperdi,tutardı elimi,kanadım olurdu,üşümezdim hiç,bilirdim ki her kötü anın sonunda ona kavuşmak var koklamak sarılmak var bir bakardı gözlerimin içine konuşmamıza gerek kalmaz anlatmama gerek kalmaz beni sıkıca ordan alır rüya alemine götürürdü"

Aşk dediğin zaten nedir ki? rüyadır.rüyalar yazgıdır, rüyanın en güzel yerinde telefon çalar yada alarm çalar uyanırsın...

aşkta öyle...rüya...en güzel yerinde ayrılık çanları çalar genelde...olmuyordur...nedensizde olmuyor...olmayan şeyin ne olduğunu ah çözebilsem...herşeyin olan insanın gözünde bir anda hiçkimse olabilirsin...öküz ölür ortaklık biter...kadınlar için arkalarına bakmazlar genelde diyorlar fakat erkekler için bittimi bitiyor,canın yansada ölsende umurlarında olmuyorsun yada öyle göstermek zorundalar...serde erkeklik var nasılsa...

Film metni hep aynı aslında...Sen daima başroldesin...yardımcı oyuncular değişip duruyor...filmin sonuda aşağı yukarı hep aynı...

Aslına bakılırsa kendime bir kez daha dürüst olmam gerekirse hiç kimsenin sevgilisi,nişanlısı,karısı birşeyi olmak istemiyorum..kimsede birşeyim olmasın...tüm gardlarına büründü kalbim istemeden ben kontrol etmeden...bir anda...belki de gene bir anda indirecek kimbilir...

Şuan mutluyum aslına bakılırsa, canım ne isterse onu yapıyorum,kimseye hesap vermıyorum,soru yok sorun yok,canımı sıkan birileri yok,bir hareket için günlerce kafa patlamamı gerekecek bir durum yok...

Her neyse aslında Aşk kadınıyım...