Kavramsal Yaşam Olguları: Kasım 2009

Ne zaman öfkemi ifade etmeye yaklaşsam gözyaşlarıma boğulduğumda belirginleşiyorum. Duygularım var, ama hepsi fantezilerden doğuyor ya da fantezilere dönüşüyor,Saçmaladığım, hatıralarımı tekrarladığım, fantezilerimi deneyim olarak kullandığım zamanlar.Kendimi 45 yaşında bir kadın gibi hissettiğim ve benim için her şeyin bittiğini söylediğim zaman gibi.

Kendimi çok güçlü hissetmeye ve ciddiye almaya başladım. çok sık olmamakla beraber zaman zaman kendimi birkaç derece geri kaymış gibi hissediyorum. En kötü durumlarımı da yaşıyorum. Her geçen gün artan stresimden endişe duymaya başladım. Ancak şu anda kendi stresim sırasında kendime ne yaptığımı açıkça görmenin oldukça önemli olduğunu düşünüyorum. Belki de yaptığım şey, herkes için bir şeyler yapmaya çalışıp, sonra da kendime acıma dalgası içinde debelenmek. Bu defa farklı olan şey, yüzeye çok daha yakın olan öfkemin doğasıydı. Genellikle bu öfkemi derine atıyor, sonrada asla ifadesini bulmamış, üzerinde harekete geçilmemiş öfkemle kendimi çaresiz ve şaşkın hissediyorum.

Kızgındım. Ama bunun hakkında özgürce konuşamıyorum. Çok şey oluyordu. Büyük bir olasılıkla işe yarar hiçbir sonucun elde edilemeyeceği uzun bir yolculuk olduğunu hissettiriyordu olanların gelişi. Her olayda seçim özgürlüğümü elimde tutuyorum ve bu problemlerin her birini tek tek ele alıyor ve doğru hareketleri düşünebiliyorum.

Ayrıca o haftalar ve su haftalar çalışamayacak kadar rahatsız edildim. Geçen o hafta söylemek istediğim her şeyi söylemiştim ve eğer daha fazla söyleyecek şeyim olsaydı yüzüne söylerdim. Bu bana şuan oldukça meydan okuyucu bir tarz olarak gözüktü ve bu duygunun içine biraz daha dalmamı sağlamaya çalıştım ama yapamadım…

Hayatımda meydana gelen bu kadar önemli şey varken bir ay öncesinin olaylarına geri dönmenin aptallık olduğunu düşünüyorum. Beni sorguladığınızda çok fazla meşgul olduğumda ısrar ediyorum. Depresyondayım belki de ve çok fazla bir şey olmuyor.

Onca gerilimli enerjim varken sığınacak bir yerim yok. Enerjimle birçok şey yapıyorum, ama mükemmelliğe ya da hedefe ulaşmadan duruyorum. Problemimin hareket ve duyguların bekletilmesiyle ilgili olduğunu biliyorum. Sadece sıkıntılı olduğumda yanımda birisinin olmasını istedim, küçükken beni yatağa yatıran anne ve babam gibi. “mükemmelliğimi” kaybetmenin sizi üzüp üzmeyeceğini merak ettim sadece.

Haklısınız bunları yazmak istemiyorum bunları yazarken bir arkadaşımı ele vermiş gibi hissediyorum kendimi. Sihirli bir şekilde olmayan şeyleri değiştirecek ya da bu yazı ya bir anlam kazandıracak bir şey olmadığını fark ettim.

Günü silip, tersine çevirmek ve başladığım noktaya geri dönmek istedim ve girmedim. Bugün önce düşünmek sonra hissetmek çok önemliydi. Bir şey daha ortaya koyamadım, sadece ”gerçek bir kadının” kendini savunabileceğini söylüyorum. İfadelerimden bazıları, büyük bir öfke ve kızgınlıkla oturduğunu ama bu duygularla uzlaşmaya varamadığımı gösteriyor.

Öfke hissettiğim an kendimi kapattığımı elimden geldiğince açık bir şekilde göstermek isterdim. Öfkemi pasif olarak gösteriyordum. Örneğin odamı toplamayarak, aynaya bakmadan sokağa çıkmak gibi... Bu öfkemi belli etmenin bir yoluydu. Sizin öfke sözcüğünüz içimde kıvılcımlar yaratıyor. Bendeki değişim inanılmazdı.

Hayatımdaki öfkenin beni felç ettiğini fark ettim. Bundan korkuyorum. Gece sessiz bir şekilde yatıp bu öfke tuzağını bekliyorum. Yüzleşmeden korkuyorum. Öfkem kendimi hem canlı hem de ölü hissetmeme neden oluyor. Ama şimdi bunu kabul ettim. Bekledim. Kendimi genişletmek ve kendimi bulmak için bir fırsat olarak.

Çöküşe geçmemin anlamı hayaller kurmam anlamına geliyor. incinme duygumla baş etmek için yaratılmışım sanki...

Nevrefsane...

16:39

Düş

19:50

Endless

14:59

geçmişimin tozlu yapraklarından kopup gelen o koku, o toz parçacıklarıyla beraber, yaşadıklarımın geniş özetlerini de hatırlatması, bir tesadüf değildi. bir çağrışımdı belki de. belki de, bir özlem. özlemenin hissettirdikleriyle ilgili hissettiklerim, aklımı karıştırmadı hiçbir zaman. bugün, dün, geçen yıl, önceki asır, geride kalan çağ… yarın, sonraki ay, bir yıl sonrası, gelecek yıllar ve gelecek asırlar..

neye inandığım veya neden korktuğum konusunda açık değilim. zaman ilerliyor, ilerledikçe korkuyor ve inanmaya çalışıyorum. kulaklarım, gözlerim, zihnim, pür dikkat bekliyor geleceği.

olanları, olacaklarla karşılaştırırsam, sonuçsuzluğa ulaşacağımı düşünmekle geçirmiştim zamanımı. kaybetmiştim bir bakıma, kaybettiğim zaman da yanıma kar kalmıştı. kazanabilecek miydim? vazgeçecek miydim? Fırtına, karanlık, sessizlik huzursuzluğun ta kendisiydi, koşar adımlarla uzaklaşmaya zorlardım kendimi. neden uzaklaştığım o an önemli değildi, sadece kaçmak istiyordum. korkuyordum.

sonra uzandım. taşların, otların kapladığı zemine bıraktım kendimi. zihnimde canlanacak her şeyin sonu gelmişti o an. alnımın ortasında, şakaklarımda, kollarımda, parmak uçlarımda, baldırlarımda ve topuklarımda hissediyordum akışı... zihnimi boşaltıp serbest bırakmaya çalışıyorum. iki kulağım arasında gidip gelen seslerin monotonluğunu bir kenara bıraktım önce. göz kapaklarımın önünde, dünyamı örten o karanlığın ardına geçmeye başlamıştım…

yaratılıyordum sonunda. yönetmeye başlıyordum. fiilen hissetmemeye, zihnen hissetmeye başladığım anda, insanların bilmediği türde bir uykuya daldım.

zamanın olmadığı, kavramlaşmadığı ve her şeye bulaşmadığı bir yerde, tamamiyle boşluk ve bu boşluğu kaplayan tek sonsuzluğu yöneten o belirsizliğin, sonsuz yokluğu inleten sesi duyuldu:
"uyan!"

uyandım ve etrafıma baktım, sonsuz bir boşluğun, sonsuz bir sessizliğin, sonsuz bir renksizliğin içindeydim. en son gördüğüm şeyleri hatırlamaya çalıştım;

"var olup yok olmak üzerine kurulmuştu her şey. bırakmıştı, alev alev yanmıştı ateş. Can vermişti aleve, canlandırmıştı o'nu. ateşe vermişti zihnini bulandıran merakı, ateşe vermişti zihnini kaosa sürükleyen anlık saçmalıkları. bırakmış ve dinlemişti.."

şimdi ise buradaydım. varlığımı hissediyorum sadece, hissedecek başka bir şeyim yok. duyuyorum ama, ortada yok, göremiyorum da aynı zamanda..

neyle baktığımı, neyle duyduğumu da bilmiyorum, sadece varlığını hissediyorum. bedensizim, belki bir zihinden, belki sadece hislerden ibaretim.

bu, korkuttu. dünyadayken bile bir şeyleri eksik yaşıyordum ve bu beni üzmeye yetiyordu.. şimdiyse, varlığımdan şüphe ederek bir şeyler anlamayı umuyorum sadece. ürkekliğimi yok edecek bir işaret, bir hareket bekliyorum.

bekleyişimi "uyandım" diyerek sona erdirmek istedim.

gerçekten uyanmış mıydım yoksa beklemek istemediğim için mi böyle söylemiştim?

çünkü gözlerimi açmış, sonsuz ve boyutsuz bir boşluğun içinde tek varlık gibi hissetmiştim kendimi. ama, göremediğim bir benlikti bu.

gerçekten açmış mıydım gözlerimi?

bir ses duymuştum, "uyan!" diye. bu sesle beraber hissetmeye başlamıştım. ama bu.. bu sanki zihnimin içinden gelen bir ses…

gerçekten duymuş muydum?

bütün bunlar yormuştu aslında beni, gördüklerimin ve hissettiklerimin yavaş yavaş kaybolduğunu farkettim... bulunduğum ortamın değiştiğini, sonunda görebileceğim bir şekle girdiğini anladım. fakat gördüğüm şeyden pek hoşlanmadım, kendi bedenimi görüyordum; gözlerim kapalı, hareketsiz..

yıllardır nasıl koktuğumu farkettim o an, yüzümdeki kırışıklar, ifademin silikliği ve hatta belirsizliği... ellerimin yara bere içinde olduğunu gördüm ve anlam veremedim, saçlarım dökülmüştü yer yer, dökülmeyen kısımlar beyazlamıştı. normalden daha uzun ve zayıf göründüğümü düşünüyordum

nerede olduğumu anlamaya çalıştım bir süre. ama bedenimden başka bir şey göremiyordum. bedenimin üzerinde tek renkli bir örtü vardı ama o da görünmüyordu. "karanlıktan görünmüyor sanırım" diye düşündüm, ama kendi yüzümü net görebiliyordum…

uzunca bir süre kendimi izledikten sonra, uzaklaşmaya başladım. yüzüm neredeyse görünmeyecek kadar ufaldıktan sonra, durdum. bedenim hareket etti, gözlerimi açtım, etrafıma baktım sonra, ayağa kalktım ve etrafımda bir turdan fazla döndüm...
o sırada, daha önce hiç duymadığım sesler gelmeye başladı yine bilmediğim bir yerden.

kısa bir süre içinde, seslerin tanıdık olduğunu farkettim..
bir takım enstrümanlar, şimdiye kadar düşündüklerimin, hissettiklerimin, yaşadıklarımın da ötesinde bir şeyler vermişti bana...
artık anlamıştım..

sonsuz
döngü
o.

Pages

Kaçınız,Kaçımız?

Sev Beni

Sahi, Boşluk Hafifler mi?

Sessiz Gidiş

Uykusuz İki Gece

TATTOO

Başlayan her gün biter

Hayat Yakalanmaz...

Masal

Mutlak

Nevrefsane...

Düş

Endless

About me

Follow Us

Press

Yazılarım

Popüler Yazılar

İletişim

Sponsor

Popular Posts

Flickr Images