Gün içinde saatlerce yalnız kalmak isteyen bir kişi tanıyor musunuz? Duygularını ve fikirlerini sakin bir sohbetle paylaşmayı seven ama eğer bir akşam dışarı çıkarsa, ertesi günü kendine ayıran... İnsan içindeyken esprileri ve sohbeti ile başı çeken ama süresi doldu mu da kaçmak için delik arayan, canı istemiyorsa yanına konuşmak için gelenlerden bile çaktırmadan kaçan... Eğer böyle birini tanıyorsanız, o kişi hakkında ne düşünüyorsunuz? Ciddi, yabani, problemli veya asosyal?


Eğer bu sorulardan birine "Evet" diye cevap verdiyseniz, onun hakkında yanlış düşünüyorsunuz. Karşınızda muhtemelen kendi içine dönük yaşamayı seven bir insan var... Benim gibi. asosyal veya yabani değilim. Sadece kendi dünyamda yaşamayı seviyorum... Ben mesela, çekingen olduğumu söyleyemem... Gerçekten insanların hayran olduğu sosyal girişkenliğim vardır. Bulunduğum bir ortamda esprilerimle insanları kırar geçiririm. Huysuz değilimdir, insanlardan nefret etmem. İlgimi çeken konularda derin sohbetler yapmaya bayılırım. Hele karşımda konuşmasını bilen, beni anlayabilen biri varsa, enerjimden yerimde duramam... Ama sonra bir anda ortadan kaybolurum... Çünkü içe dönüğüm!

Her şeyden önce içe dönük insanlar kesinlikle çekingen değillerdir. Çünkü çekingen insanlar sosyal ortamlarda endişeli ve korkak olurlar. Ben değilim. Ben sadece diğer insanları yorucu bulurum. (Hele fazla sosyalleşmeyi sevenleri...) Yalnız kaldığımda kendimi yalnız hissetmem. Dışa dönük yaşayanlar enerji dolu insanlardır, yalnız kaldıkları zaman kendilerini yalnız hissederler ve enerjileri azalır. Dışa dönük bir insanı iki dakika yalnız bırak, hemen telefonuna sarılır. Bende ise durum tersine, biraz fazla insan içinde kaldıysam, hemen sığınağıma gidip, kendimi toparlamam gerekir. Mesela benim formülüm; sosyalleştiğim her iki saat için, bir saat kendimle olmam lazım... Bu asosyallik değil, depresyonda olduğumun belirtisi de değil. Sadece kendi düşüncelerimle yalnız kalmak bende uykunun verdiği etkiyi yaratıyor. Dinleniyorum... Ama gerçekten yanlış anlaşıldığımı düşünüyorum. Bazen en yakınlarım tarafından bile...


Mesela, yalnız kalmak istediğim zaman yakınlarım bana, "İyi misin?" diye sorar. Ben dışa dönük yaşayanları kolay anlarım. Neye ihtiyaçları olduğunu görürüm. Zaten ortadadır... Ama dışa dönük yaşayanların içe dönükleri anlaması zordur. Neden yalnız kalmaya ihtiyacım olduğunu anlamadıkları için "Aman ne asosyalsin!" diye başlarlar. Kaçına anlatmaya çalıştıysam da, daha anlayanını göremedim. Diyorum ki; eğer biraz kendi başınıza sakin ve huzurlu kalmayı becerebilseniz hayatta problem olarak gördüğünüz pek çok şey önemini yitirebilirdi... Ve eğer bana karşı biraz daha anlayışlı olmak isterseniz şu üç şeyi bilmeniz gerekir: İlki, içe dönüklük bir seçim değil, yaşam tarzı değil, sadece yapım... Ben böyleyim. İkincisi, içe dönük bir insanı gördüğünüz zaman "Neyin var senin, iyi misin?" diye sormayın. Üçünçüsü, iyisi mi başka da bir şey söylemeyin...